کیوان ساکت از آرزوهای دست‌نیافتنی خود سخن گفت

کیوان ساکت

کیوان ساکت می‌گوید یک آلبوم تک‌نوازی تار دارد که خیلی وقت است می‌خواهد منتشر کند، چون احساس می‌کند در میان چند آلبوم ارکستری جای آن بسیار خالی است.

کیوان ساکت در بخشی از صحبت‌هایش به کارهای در راه انتشارش گفت: یک مجموعه دارم که کارهای کتاب‌هایم را می‌سازم. یک آلبوم تک‌نوازی تار دارم که خیلی وقت است می‌خواهم منتشر کنم، چون احساس می‌کنم در میان چند آلبوم ارکستری، جای آن بسیار خالی است. آلبوم اخیرم نیز چندی پیش با نام “یک خانه پر ز مستان” منتشر شد که فکر می‌کنم با توجه به وسواسی که ما داریم، یکی از بهترین کنسرت‌های تصویری از لحاظ اجرا، رپرتوار و تدوین در چند سال اخیر خواهد بود. مشخصه بارزی که این آلبوم دارد این است که سه نفر از هنرمندانش، آقای علیرضا خورشیدفر استاد کنترباس و دو نوازنده موسیقی نواحی از خراسان، آقای ذوالفقار عسکریان و آقای غلامعلی پورعطایی امروز دیگر در کنار ما نیستند. من همیشه سعی کرده‌ام با وسواسی که نسبت به موسیقی و کار خودم دارم، آثاری را که تقدیم مردم عزیزمان می‌کنم، طوری باشد که درشان موسیقی ایرانی و درشان مردم فرهیخته علاقه‌مند به موسیقی ایرانی باشد و بتواند حداقل یک گام ذوق شنیداری مخاطبان ما را ارتقا بدهد. هدف من همیشه همین بوده و اگر در دوره‌ای آثار من با فاصله منتشر شده‌اند، دلیل این بوده که من هر وقت که احساس کنم لازم است سخنی تازه گفته شود احساس می‌کنم که آلبومی را به صورت صوتی یا کنسرت تصویری ارائه دهم.

وی افزود: آرزوهای من در پاره‌ای از موارد دست‌نیافتنی است، اما بزرگ‌ترین آرزویم این است که دیگر کودکی را نبینم که نیمه‌شب در سطل زباله دنبال غذا یا پلاستیک بگردد. آرزو دارم که دیگر کودکی را نبینم که سر چهارراه‌ها گل یا فال می‌فروشد، در حالی که آن‌ها باید سر کلاس درس باشند. آرزو می‌کنم که هیچ کارتن‌خواب و هیچ بیمار و فقیری را نبینم که در خیابان مأوا کرده است. آرزو دارم موسیقی ملی ایران، در دست آدم‌هایی باشد که شایستگی این بار گران و سنگین فرهنگی ایران را داشته باشند. آرزو دارم که تبعیض و بی‌انصافی‌ها از جامعه موسیقی رخت بربندد.